در این مطلب قصد داریم، نقرس و درمان های جدید در مطالعات اخیر را بررسی کنیم. اورات اضافی در گردش خون (معروف به هایپراوریسمی) مدت‌هاست که علت اصلی نقرس در نظر گرفته می‌شود. اما  اکثر افرادی که سطح اورات بالایی دارند، واقعاً به این بیماری مبتلا نمی‌شوند. محققان دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو مدل جدیدی از آرتریت را  که بر روی پروتئین روان کننده مفصل تمرکز دارد، آزمایش کرده اند. در ادامه بیشتر درباره این موضوع توضیح خواهیم داد.

 

نقرس چیست؟

نقرس شکل رایج و پیچیده ای از آرتریت است که ممکن است هر فردی را درگیر کند. این بیماری با حملات شدید و ناگهانی درد، تورم، قرمزی و حساسیت در یک یا چند مفصل، اغلب در انگشت شست پا مشخص می‌شود.

حمله نقرس به طور ناگهانی رخ می دهد، اغلب شما را در نیمه شب با این احساس که شست پا شما در حال سوختن است از خواب بیدار می کند. مفصل آسیب دیده داغ، متورم و آنقدر حساس است که حتی وزن ملحفه روی آن غیر قابل تحمل است.

علائم نقرس ممکن است ظاهر شوند و از بین بروند، اما راه هایی برای مدیریت علائم و جلوگیری از عود وجود دارد.

درباره ی نقرس به طور کاملتر اینجا بخوانید.

 

تاریخچه نقرس

از گذشته بسیاری از مردم نقرس را شبیه به راشیتیسم یا اسکوربوت می دانند. از نظر تاریخی، افراد ثروتمند و سلطنتی از جمله شخصیت هایی مانند بنجامین فرانکلین و توماس جفرسون را درگیر کرده است.

با این حال، امروزه هنوز یک بیماری شایع است و بیش از 10 میلیون نفر در ایالات متحده یا تقریباً 5٪ از جمعیت بزرگسال را تحت تأثیر قرار می دهد. نقرس علیرغم تاریخ طولانی آن که به مصر باستان باز می گردد، و همچنان یک نگرانی قابل توجه برای سلامتی است.

نقرس شایع ترین شکل آرتریت التهابی است که در آن اورات (محصول جانبی غذاهای غنی از پورین مانند گوشت و الکل) در بدن تجمع می یابد و کریستال های سوزنی شکلی را در داخل و اطراف مفاصل تشکیل می دهد که معمولاً از پا شروع می شود.

رسوبات کریستالی منجر به تشدید درد شدید، تورم و حساسیت مفاصل می‌شود و می‌تواند منجر به آسیب مزمن مفصلی شود که حرکت و کیفیت زندگی بیماران را محدود می‌کند.

 

هایپر اوریسمی

هایپراوریسمی، اسید اوریک بیش از حد در خون است. اسید اوریک در طی تجزیه پورین ها ساخته می شود. پورین ها در غذاهای خاصی یافت می شوند و توسط بدن تشکیل می شوند.

خون اسید اوریک را به کلیه ها می رساند. کلیه ها بیشتر اسید اوریک را وارد ادرار می کنند و سپس از بدن خارج می شود.

سطح اسید اوریک بالا می تواند با نقرس یا سنگ کلیه مرتبط باشد. اما اکثر افرادی که سطح اسید اوریک بالایی دارند، علائم هیچ یک از این شرایط یا مشکلات مرتبط را ندارند.

اورات اضافی در گردش خون (معروف به هایپراوریسمی) مدت‌هاست که علت اصلی نقرس در نظرمی گیرند. اما  اکثر افرادی که سطح اورات بالایی دارند، واقعاً به این بیماری مبتلا نمی‌شوند. در واقع، هایپراوریسمی بدون علامت، تقریباً چهار برابر بیشتر از نقرس شایع است.

بیماران نقرس همچنین سطوح مرموز بالاتری از اورات در مایع مفصلی خود را در مقایسه با خون خود نشان می دهند. بنابراین هایپراوریسمی نباید تنها عامل تحریک رسوب کریستال اورات در مفاصل باشد. بنابراین چه چیزی دیگری باعث این بیماری می شود؟

 

مطالعات اخیر در زمینه نقرس

در مطالعه جدیدی که اخیراً در مجله Arthritis & Rheumatology منتشر شده است، یک تیم تحقیقاتی بین المللی به رهبری دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو مسیر مولکولی جدیدی را شناسایی کردند که باعث نقرس و پیشرفت آن به سمت فرسایش بافت مفصلی می شود. این یافته‌ها لوبریسین (روان کننده)، پروتئینی که در مایع مفصلی یافت می‌شود، به عنوان یک هدف درمانی جدید برای پیشگیری و درمان بیماری نشان می‌دهد.

دانشمندان عوامل ژنتیکی  که منجر به بالانرفتن سطح اورات در گردش و عدم تولید اورات و رسوب کریستال در مفاصل می شوند را بررسی  می کنند.

برای انجام این کار، آنها یک مورد نادر از نقرس را مورد مطالعه قرار دادند که در آن بیمار رسوبات کریستال اورات و فرسایش در مفاصل او ایجاد کرده بود، اما سطوح بالایی از اورات در خون او نشان نداد.

رابرت ترکلتاوب از محققین این مطالعه گفت: “این اختلال طبیعی و بسیار غیرعادی فرصتی منحصر به فرد برای نگاه کردن به آرتریت نقرسی از طریق یک لنز متفاوت و درک اینکه چه فرآیندهای مولکولی به بیماری مستقل از هایپراوریسمی کمک می کند، ارائه می دهد.”

محققان با استفاده از توالی یابی کل ژنوم، توالی یابی RNA و روش های کمی پروتئومی، یک مسیر مولکولی اصلی را با تمرکز بر کاهش قابل توجه لوبریسین شناسایی کردند. این مسیر قبلا در بیمار مختل بودند.

پروتئین مخاطی روانکاری وحفاظت از بافت های مفصلی را فراهم می کند و عملکرد نوع خاصی از گلبول های سفید خون را تنظیم می کند که باعث التهاب در مفصل می شود.

آزمایش‌های اضافی تأیید کردند که در شرایط سالم، لوبریسین با فعال کردن گلبول‌های سفید خون، ترشح اورات و گزانتین اکسیداز (آنزیمی که اورات تولید می‌کند) را سرکوب می‌کند. همچنین مانع از کریستال شدن اورات در مفصل می‌شود. محققان سپس چندین بیمار مبتلا به نوع رایج نقرس را ارزیابی کردند و تأیید کردند که آنها نیز به طور قابل توجهی سطح لوبریسین را کاهش دادند.

نویسندگان پیشنهاد می‌کنند، این که آیا یک بیمار هایپراوریسمی به نقرس مبتلا می‌شود یا نه، ممکن است تحت تأثیر انواع ژن‌های لوبریسین و سایر مولکول‌هایی باشد که تولید یا تخریب آن را در مفصل کنترل می‌کنند.

ترکلتاوب گفت: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که لوبریسین ممکن است یک نشانگر زیستی جدید برای ردیابی خطر ابتلا به نقرس در بیماران باشد. داروهای جدید برای حفظ و افزایش لوبریسین می‌تواند بروز و پیشرفت آرتریت نقرسی را محدود کند.“